Julia (Iulia) urodziła się w 39 roku p.n.e. jako jedyna córka cesarza Oktawiana Augusta i Skrybonii. Cesarz rozwiódł się ze Skrybonią w tym samym dniu, w którym urodziła Julię.
W 37 roku p.n.e. jako 2-letnie dziecko zaręczona z Antoniuszem Antyllusem, synem triumwira Marka Antoniusza. Małżeństwo to nie doszło do skutku po zerwaniu przymierza Augusta i Marka Antoniusza. W 35 roku p.n.e. obiecana królowi Getów Kotisonowi. Późniejsze małżeństwa Julii były zawsze zawierane z przyczyn politycznych, na życzenie Augusta. W pierwszym małżeństwie była żoną Marka Marcellusa – siostrzeńca swego ojca Augusta. Po dwóch latach Marcellus zmarł (23 rok p.n.e.), a Julia poślubiła najbliższego przyjaciela ojca Marka Agrypę w 21 roku p.n.e. Po jego śmierci (12 rok p.n.e.) poślubiła syna Liwii Tyberiusza. Z nim rozwiodła się w 2 roku p.n.e. Z małżeństwa z Markiem Agrypą miała pięcioro dzieci, byli to: Gajusz Cezar, Julia, Lucjusz Cezar, Agrypina i Agrypa Postumus. Z Tyberiuszem miała jedno dziecko, które szybko zmarło.
Swetoniusz pisze, że August surowo wychowywał córkę. To on zabronił mówić i czytać cokolwiek po kryjomu, czego nie można by zapisać w jego domowym dzienniku. Przyzwyczajał je też do przędzenia, bo sam nosił rzeczy uszyte jedynie przez żonę, córkę czy wnuczkę.
Po śmierci Marcellusa w 23 roku p.n.e. August musiał rozejrzeć się za nowym kandydatem na męża dla córki. Wybór padł na Agrypę. Ten wybór mógł być podyktowany wspomnieniem kryzysu z tego roku, który o mało co nie doprowadził do przewrotu. August był wówczas ciężko chory i musiał pomyśleć o swoim następcy. Po śmierci Agrypy znów pojawił się problem przyszłego małżonka dla Julii i tym razem najlepszym kandydatem został Tyberiusz, który wpierw musiał rozstać się ze swoją pierwszą żoną. Kiedy Tyberiusz wyjechał na Rodos (6 rok n.e.), Julia zaczęła skandaliczny tryb życia. Według niektórych współczesnych nam naukowców historycy starożytni opowiadają o Julii wiele powtarzanych do znudzenia anegdot. Mówią o jej kokieterii, o nieskromnym ubiorze, który wywoływał wściekłość u samego Augusta. Julia stała się symbolem bezeceństwa, które miało się kryć w mrokach cesarskiego pałacu. Chciałoby się powiedzieć, że była córką swego ojca, bo w końcu w młodości August znany był ze swych przygód miłosnych. Jednak nie było to moralnie poprawne, jeśli chodzi o kobietę. Do końca nie wiadomo, czy o jej wyczynach August wiedział. Wśród jej kochanków byli między innymi Antoniusz Jullus, Tyberiusz Kwinktiusz Krispinus, Tyberiusz Semproniusz Grakchus, Appiusz Klaudiusz Pulcher i Korneliusz Scypion, czyli przedstawiciele najsłynniejszych rodów rzymskich.
Kasjusz Dion twierdzi, że dowiedział się o tym ostatni. Można tutaj spekulować, że nie wiedział. Jednak w Rzymie trudno było cokolwiek ukryć, zwłaszcza jeśli to dotyczyło rodziny cesarskiej. Wellejusz Paterkulus przytacza listę jej przyjaciół. Niewątpliwie jej skandaliczny tryb życia został po trzech latach zakończony. Seneka Młodszy opisuje:
[August] rozgłosił przed światem, że gromadnie przyjmuje ona kochanków, że w otoczeniu hulaszczej bandy włóczy się ulicami po nocach, że do rozpusty upodobała sobie jego córka miejsce nawet na rynku i na mównicy, skąd on, jej ojciec, ogłosił ustawę przeciw cudzołożnikom, że dzień w dzień czyni zbiegowisko przy posągu Marsjasza, że z kobiety wszetecznej stała się z czasem sprzedajną, że pozwala sobie na każdy bezwstyd, szukając usprawiedliwienia w fakcie, że nawet nie wie, z kim chętnym ma do czynienia.
– Seneka Młodszy, De Beneficiis, 6.32
W 2 roku p.n.e. August dowiedział się o wszystkim. Sprawa została przedstawiona senatowi, August w imieniu Tyberiusza przesłał Julii papiery rozwodowe. Gniew princepsa nie szczędził nikogo, nawet jej kochanków i pomocników w tym skandalicznym życiu. Julia została wygnana na wyspę Pandatarię (obecne Ventotene, Włochy). Jak pisze Swetoniusz (August, 65): „Nawet zamyślał Julię zabić”, tak bardzo bolała go ta hańba. „Zesłanej Julii odebrał prawo używania wina oraz możność wszelkiego nieco wykwintniejszego trybu życia”, tak więc żyła w bardzo surowych warunkach. Jedyną jej towarzyszką pozostała jej matka Skrybonia, która sama jej dobrowolnie towarzyszyła. Gdy Julia urodziła już na wyspie syna nie uznał go i zabronił dawać mu wyżywienie. Później zezwolono Julii na przeniesienie się do Regium. Po wstąpieniu Tyberiusza na tron zaostrzono jej warunki pobytu doprowadzając ją do śmierci.
Zmarła 14 roku n.e. w Regium (południe Włoch). W testamencie August zabronił też pochowania jej po śmierci we wspólnym grobowcu.
